De vervagende geur van Afrika

2 april, de eerst ochtend thuis. Ik ruim met lichte tegenzin een deel van mijn koffer uit, om alvast de kleren te wassen. Kijk, een dun vestje met lange mouwen dat ik nooit aan heb gehad, als één van de weinige dingen overigens.... onwillekeurig ruik ik eraan (alsof het niet in de was zou moeten, haha), en tot mijn verrassing ruik ik een licht branderige geur vermengd met houtgeur, aangenaam zoetig. De geur van Koidu! Ik onderdruk mijn impuls het vestje in een zakje te stoppen om te geur te willen vangen. Hup, wasmand in, dit avontuur is voorbij, en geur kun je niet bewaren, alleen onthouden.

opstijgen met de heli: het rode gaas van de ETU op de achtergrond

De geur van Koidu

Wat een avontuur was het, zeg. En wat een geluksvogels waren we dat we nog zoveel extra hebben kunnen doen in de laatste dagen, uitgebreid beschreven in de vorige blog. Daardoor hebben we veel meer van Sierra Leone kunnen meemaken dan we van te voren hadden gedacht. Ookal hebben we maar één dag in Freetown, de ritjes door de stad die we maken laten een hele andere wereld zien dan waar we net vandaan komen. Freetown is duidelijk meer ontwikkeld dan Koidu, en er bevinden zich zelfs meerdere restaurants waar je met prachtig uitzicht over de baai heerlijk kunt eten. We zijn erg in onze nopjes met het superleuke hotel wat we hebben, en de middag op strand River #2 is natuurlijk een waar kadootje. Wat ik echt bijzonder vind, is dat we na 5 weken lief en leed gedeeld te hebben, nu met elkaar twee daagjes vakantie vieren alsof we elkaar al jaren kennen. Zo’n missie is dan ook een hele intense ervaring, zeker voor degenen onder ons die niet gewend zijn aan uitzending naar risicogebieden.

Ondanks dat ik heel graag terug wil naar man en kind, is het toch moeilijker dan ik had gedacht om Sierra Leone achter me te laten. Zoveel indrukken, zoveel dingen gedaan en beleefd, en echt niet allemaal leuk. Op persoonlijk vlak: heimwee naar huis in het holst van de nacht, nietsontziende jeuk in de verzengende hitte, verdriet of frustratie bij teamleden over dingen die thuis of ter plaatse gebeurden. De wereld waar we in beland waren: al die armoede, kindjes met kapotte shirtjes, de uitgebrande huizen die er nog staan van de burgeroorlog, nog zo zichtbaar aanwezig, en on top of that een ebola epidemie. Met betrekking tot werk, de communicatie die niet altijd makkelijk was met de mensen om ons heen (onverstaanbare gesprekken met de je tot wanhoop drijvende Nokia telefoons), of het gebrek aan infrastructuur en middelen, die soms maakten dat je de haren uit je hoofd trok dat iets simpels waar je thuis 2 minuten over doet hier soms uren kost. Natuurlijk ook de eigenaardigheden van het leven in de NGO wereld, met z’n eigen do’s en don’ts. Maar ergens onderweg schoten we een beetje wortel, raakten we gewend en zelfs gehecht aan het leven in het warme Koidu, en zagen we steeds meer mooie details in die rare wereld om ons heen.

soms meer uilskuiken...

the real job

And let’s not forget ebola. Mensen vragen me, heb je het gevoel dat je echt een bijdrage hebt kunnen leveren? Het antwoord is volmondig ja. En als ik nog zou twijfelen, dan galmen de woorden van onze American friend Craig nog na in mijn hoofd, die na een avondje Game of Thrones in onze common room opeens een serieus gezicht kon trekken om ons dan omstandig uit te gaan leggen ‘how very important your work is to us doctors...’ Dan moesten we altijd een beetje gniffelen met z’n vijven, daar heb je Craig weer, serie afgelopen, gaat ie weer kletsen. Maar hij meende het wel. We gaan niet alleen onze Amerikaanse kletskous missen, maar zeker ook elkaar. Wie moet ons nu Frans leren (‘Ja echt he’), wie improviseert er nu een nieuwe tool (liefst eentje met ijs in een tropenklimaat), wie zorgt er voor de onuitputtelijke bron aan zoet en zoute snacks en maakt de fotoreportage, en wie voorziet ons nu van droog humoristisch commentaar en een warm woord op papier?

K3 neemt afscheid bij de bagageband. Naast de gebruikelijke hugs nu ook maar eens 3 Nederlands afscheidskussen. Achter elkaar lopen we met onze bagage naar de uitgang. En als ik de schuifdeur van de douane passeer vangt mijn blik de mooiste bruine ogen van de wereld. Daar staan mijn meisje en mijn man. De wereld staat even stil. Home again.  

K3 with Mohammed: sweet goodbyes

River #2

De mooie typische weg van rode aarde
vanuit de heli, inclusief vrachtwagen
en stofwolk

Maandagochtend zeggen we gedag tegen de laatste PIH mensen bij de Diamond lodge. Iets met ‘zwaai zwaai bye bye’. We worden tegen 10:00 naar het lab gebracht, de helikopter landingsplek is daar om de hoek, dus hebben we nog even een lunch bij het lab geregeld, zo kunnen we ook Kono4 nog een keer gedag zeggen. En alle lieve buurt kinderen. Als we de helikopter horen, rennen alle kinderen richting de helikopter plek om toch nog maar een keer te kunnen zwaaien.

Brand...

De helikopter vlucht is een stuk sneller als op de heenweg, dit keer stoppen we maar twee keer onderweg. Ook zitten er dit keer een stuk minder mensen in de helikopter. Het blijft adembenemend om vanuit de lucht te kunnen kijken naar de huisjes, wegen en vooral veel groene natuur. Al lijkt half Sierra Leone in brand te staan. Overal staan stukken veld/bos in brand. We weten niet of ze dit doen om de grond vruchtbaar te maken, of dat het spontaan ontbrand omdat het droge seizoen op zijn einde loopt. Of dat het gewoon de tactiek is om van eventueel onkruid af te komen. Misschien moet ik het thuis ook maar eens gaan proberen.

Onze VIP Limo!

Bij aankomst op de helikopter haven worden we opgewacht door Abas (driver van PIH) met een enorme auto. Waarop de voorkant V.I.P. Limo staat. Hij heeft niet de lengte van een limo, maar we kunnen met zijn vijven er wel met gemak in. Misschien zou ieder zelfs een eigen bankje kunnen hebben.

Freetown is voor ons al een enorm verschil met Koidu. We hebben op de heenweg helemaal niks van Freetown gezien, alleen de luchthaven die buiten de stad ligt. Nu landen we midden in de stad. Het verkeer is hier 1000x drukker dan het in Koidu is. Overal rijden auto’s en ook nog steeds heel veel motoren. Er wordt hier ook kwistig getoeterd, dus het is een gezellige kakofonie van geluiden. De wegen zijn in de stad wel een stuk beter, gewoon asfalt.

We rijden langs een soort van straat markt (vlak onder het bordje ‘no street trading’…), waar het krioelt van de mensen. Veel sight’s from a moving car again.

Zicht op Freetown vanuit de heli

In Freetown wordt heel veel 'reclame'
gemaakt voor ebola preventie

Freetown vanuit de heli, sloppen en
'normale' huizen

We worden naar de Jam Lodge gebracht. Waar de mensen vergeleken bij de mensen van de lodge in Kono ineens een stuk service gerichter zijn. Ze vertellen ons dat ze ons naar een andere lodge ook van hen willen brengen, want dan kunnen we bij elkaar blijven, met daarbij heel veel vragen of wij dat echt wel oké vinden. Nou ja wat ons betreft geen probleem, as long as we can stick together, we rijden richting een ander stukje van de stad. Waar ons hele mooie kamers staan te wachten. En bedden met matrassen zonder springveren. Dit gebouw van de Jam Lodge is niet zo groot, dus wij zijn de enige gasten op dat moment. Ze hebben ook prima werkende tv’s dus zo pik ik alvast een stukje Nederlands nieuws via BVN en schakel daarna over voor een stukje Ebola TV. Dit is een tv kanaal geheel gewijd aan het verspreiden van informatie over ebola. Erg interessant om te zien hoe ze dit tv kanaal gebruiken om mensen te informeren. En vooral ook om de mensen te voorzien van de juiste informatie. Met allerhande stellingen die dan goed of fout zijn. Gelukkig weet ik alle antwoorden. Dat ebola bijvoorbeeld niet te genezen is met zoutwater. En dat je vooral geen bush meat moet eten.

Dit was de stapels Leones van 1 avondje uiteten

Voor het avondeten was het plan richting het strand te gaan om daar te eten met als uitzicht de ondergaande zon. Na een mailtje van een van de PIH coördinatoren veranderen we dit plan, om naar een restaurant te gaan, met uitzicht op zee. We spreken daar af met Chris (van de CCC’s zie een van de eerdere blogs) en Trien een vriendin van Pieter die ook Freetown is. Het eten is heerlijk en de avond vliegt voorbij.

In Freetown wordt het meeste afval
geloosd in de 'droge' riviertjes

Via PIH hebben we ook een driver gekregen die ons dinsdag overdag gaat rond rijden. Dit blijkt Abas met de VIP Limo. Na een mooie route door Freetown gaan we via een bank (onze Leones waren inmiddels aardig opgeraakt) naar de big market. Een grote markt die een bezoekje waard zou zijn. Daar binnen blijkt het vrij uitgestorven (op de verkopers na, wat we toch ietwat vreemd vinden, maar ja misschien kwamen we wel niet op een gangbare tijd). Op de bovenverdieping verkopen ze allerlei Afrikaanse stoffen, jurken, tassen, beeldjes en andere prularia. Ze willen ook gewoon heel graag alles aan je verkopen. Vooraf hebben we al afgesproken dat we op zijn minst met zijn tweeën bij elkaar blijven. Er wordt ons van alles in de handen gedrukt en bij elk kraampje moeten we toch echt even kijken naar dit, dat, zus of zo. En zoals dat bij een echte Afrikaanse markt hoort moet er ook onderhandeld worden. De eindconclusie: laten we zeggen dat we sommige verkopers aan aardig wat Leones hebben geholpen.

Do I need to say more?

Na het bezoek aan de markt gaan we richting river #2. We hebben even getwijfeld of dit wel een strand zou zijn, maar via meerdere mensen werden we verzekerd dat dit het mooiste strand in de omgeving was. Nou ja joh als een rivierstrandje, beach wordt genoemd, dan klopt het toch ook wel weer dat een zeestrand, river #2 heet. En wauw wat een mooi strand lag er daar op ons te wachten. In tegenstelling tot Scheveningen op de eerste zomerdag, was dit strand enorm rustig. Slechts een stel witneuzen, een paar Aziaten en wij. Oh en dan vergeet ik nog een stel honden en wat buurtkinderen. Een stukje lopen langs het strand staan een paar kleine hutjes. Op het stuk waar wij zaten stond iets verder ook een oud lodge achtig iets. We hebben erover gehad om het maar over te kopen en daar te blijven, onze visa verloopt toch pas eind april.

Niet geheel verbazend wordt er vrijwel meteen een winkel om ons heen gebouwd, van allerhande koopwaar. Waar enkele teamleden zich tegoed doen aan nog meer inkopen. Ach ja die Leones moeten toch op voordat we het vliegtuig in stappen.

Groepsfoto samen met Abas en Trien

Het zeewater is heerlijk van temperatuur dus we rennen er zo in. Het zand is wit, de zee blauw en als je landinwaarts kijkt zie je de mooie groene heuvels/bergen (ik heb ze niet gemeten dus ik durf niet te zeggen in welke categorie ze thuis horen…)

Na heel veel zwemmen, zonnen, kletsen en zooi kopen gaan we weer met onze ‘limo’ richting de lodge. Daar zijn ze zo vriendelijk dat ze wel wat te eten voor ons willen koken. Dus eten we dit keer voor de variatie een heerlijk stukje vis met een berg rijst (of misschien was dit ook gewoon wel een heuvel ;)). Dus nu voorlopig even geen kip en rijst meer.

We pakken voor de laatste keer onze tassen in en vertrekken dan om 22:00 richting de ferry die ons de baai overzet naar de kant van het vliegveld. En best hobbelige tocht over de zee. Daarna worden we gedirigeerd in een busje dat ons naar het vliegveld rijdt. Daar halen we de koffers op die met een ander bootje waren vervoerd. Er komen dan meteen ook weer allerlei mannetjes om ons heen staan die ons een trolley aan willen smeren, maar we hebben ons lesje toen we aankwamen inmiddels wel geleerd en we zeggen resoluut en niet al te vriendelijk dat we die honderd meter ook echt wel kunnen lopen met de koffers. Na het inchecken van de koffers en de douane, zitten we nu braaf te wachten. Of nou ja zitten, behalve dat ik al zittend deze blog aan het tikken ben, liggen mijn mede K3’ers allemaal languit op bankjes te slapen. (ik heb foto's gemaakt als bewijs, maar die behoud ik als chantage materiaal, you never know wanneer dat nodig is).

Met een half oog kijk ik af en toe even of ze er allemaal nog liggen. Nu kan het nog. Op het moment van schrijven van dit blog: Over twaalf uur zijn we officieel geen team meer. Lieve mede k3’ers wat heb ik genoten dat ik dit avontuur met jullie mocht beleven. Naast dat Sierra Leone voor altijd een plekje in mijn hart krijgt, hebben jullie dat ook. En nu ga ik nog even heel hard er niet aan denken dat het avontuur echt nog maar twaalf uur duurt.

Op het moment dat ik de kans heb dit bericht te posten, zijn we weer veilig geland en zit ik gewoon weer thuis met super snel internet, wat een luxe! Ik denk dat er nog wel een allerlaatste afsluitende blog volgt op deze (de vraag is alleen nog even wanneer), door Katja of door mij en dan komt er vrees ik toch ook een eind aan de blog.