De vervagende geur van Afrika

2 april, de eerst ochtend thuis. Ik ruim met lichte tegenzin een deel van mijn koffer uit, om alvast de kleren te wassen. Kijk, een dun vestje met lange mouwen dat ik nooit aan heb gehad, als één van de weinige dingen overigens.... onwillekeurig ruik ik eraan (alsof het niet in de was zou moeten, haha), en tot mijn verrassing ruik ik een licht branderige geur vermengd met houtgeur, aangenaam zoetig. De geur van Koidu! Ik onderdruk mijn impuls het vestje in een zakje te stoppen om te geur te willen vangen. Hup, wasmand in, dit avontuur is voorbij, en geur kun je niet bewaren, alleen onthouden.

opstijgen met de heli: het rode gaas van de ETU op de achtergrond

De geur van Koidu

Wat een avontuur was het, zeg. En wat een geluksvogels waren we dat we nog zoveel extra hebben kunnen doen in de laatste dagen, uitgebreid beschreven in de vorige blog. Daardoor hebben we veel meer van Sierra Leone kunnen meemaken dan we van te voren hadden gedacht. Ookal hebben we maar één dag in Freetown, de ritjes door de stad die we maken laten een hele andere wereld zien dan waar we net vandaan komen. Freetown is duidelijk meer ontwikkeld dan Koidu, en er bevinden zich zelfs meerdere restaurants waar je met prachtig uitzicht over de baai heerlijk kunt eten. We zijn erg in onze nopjes met het superleuke hotel wat we hebben, en de middag op strand River #2 is natuurlijk een waar kadootje. Wat ik echt bijzonder vind, is dat we na 5 weken lief en leed gedeeld te hebben, nu met elkaar twee daagjes vakantie vieren alsof we elkaar al jaren kennen. Zo’n missie is dan ook een hele intense ervaring, zeker voor degenen onder ons die niet gewend zijn aan uitzending naar risicogebieden.

Ondanks dat ik heel graag terug wil naar man en kind, is het toch moeilijker dan ik had gedacht om Sierra Leone achter me te laten. Zoveel indrukken, zoveel dingen gedaan en beleefd, en echt niet allemaal leuk. Op persoonlijk vlak: heimwee naar huis in het holst van de nacht, nietsontziende jeuk in de verzengende hitte, verdriet of frustratie bij teamleden over dingen die thuis of ter plaatse gebeurden. De wereld waar we in beland waren: al die armoede, kindjes met kapotte shirtjes, de uitgebrande huizen die er nog staan van de burgeroorlog, nog zo zichtbaar aanwezig, en on top of that een ebola epidemie. Met betrekking tot werk, de communicatie die niet altijd makkelijk was met de mensen om ons heen (onverstaanbare gesprekken met de je tot wanhoop drijvende Nokia telefoons), of het gebrek aan infrastructuur en middelen, die soms maakten dat je de haren uit je hoofd trok dat iets simpels waar je thuis 2 minuten over doet hier soms uren kost. Natuurlijk ook de eigenaardigheden van het leven in de NGO wereld, met z’n eigen do’s en don’ts. Maar ergens onderweg schoten we een beetje wortel, raakten we gewend en zelfs gehecht aan het leven in het warme Koidu, en zagen we steeds meer mooie details in die rare wereld om ons heen.

soms meer uilskuiken...

the real job

And let’s not forget ebola. Mensen vragen me, heb je het gevoel dat je echt een bijdrage hebt kunnen leveren? Het antwoord is volmondig ja. En als ik nog zou twijfelen, dan galmen de woorden van onze American friend Craig nog na in mijn hoofd, die na een avondje Game of Thrones in onze common room opeens een serieus gezicht kon trekken om ons dan omstandig uit te gaan leggen ‘how very important your work is to us doctors...’ Dan moesten we altijd een beetje gniffelen met z’n vijven, daar heb je Craig weer, serie afgelopen, gaat ie weer kletsen. Maar hij meende het wel. We gaan niet alleen onze Amerikaanse kletskous missen, maar zeker ook elkaar. Wie moet ons nu Frans leren (‘Ja echt he’), wie improviseert er nu een nieuwe tool (liefst eentje met ijs in een tropenklimaat), wie zorgt er voor de onuitputtelijke bron aan zoet en zoute snacks en maakt de fotoreportage, en wie voorziet ons nu van droog humoristisch commentaar en een warm woord op papier?

K3 neemt afscheid bij de bagageband. Naast de gebruikelijke hugs nu ook maar eens 3 Nederlands afscheidskussen. Achter elkaar lopen we met onze bagage naar de uitgang. En als ik de schuifdeur van de douane passeer vangt mijn blik de mooiste bruine ogen van de wereld. Daar staan mijn meisje en mijn man. De wereld staat even stil. Home again.  

K3 with Mohammed: sweet goodbyes