woensdag 1 april 2015

River #2

De mooie typische weg van rode aarde
vanuit de heli, inclusief vrachtwagen
en stofwolk
Maandagochtend zeggen we gedag tegen de laatste PIH mensen bij de Diamond lodge. Iets met ‘zwaai zwaai bye bye’. We worden tegen 10:00 naar het lab gebracht, de helikopter landingsplek is daar om de hoek, dus hebben we nog even een lunch bij het lab geregeld, zo kunnen we ook Kono4 nog een keer gedag zeggen. En alle lieve buurt kinderen. Als we de helikopter horen, rennen alle kinderen richting de helikopter plek om toch nog maar een keer te kunnen zwaaien.
Brand...
De helikopter vlucht is een stuk sneller als op de heenweg, dit keer stoppen we maar twee keer onderweg. Ook zitten er dit keer een stuk minder mensen in de helikopter. Het blijft adembenemend om vanuit de lucht te kunnen kijken naar de huisjes, wegen en vooral veel groene natuur. Al lijkt half Sierra Leone in brand te staan. Overal staan stukken veld/bos in brand. We weten niet of ze dit doen om de grond vruchtbaar te maken, of dat het spontaan ontbrand omdat het droge seizoen op zijn einde loopt. Of dat het gewoon de tactiek is om van eventueel onkruid af te komen. Misschien moet ik het thuis ook maar eens gaan proberen.

Onze VIP Limo!
Bij aankomst op de helikopter haven worden we opgewacht door Abas (driver van PIH) met een enorme auto. Waarop de voorkant V.I.P. Limo staat. Hij heeft niet de lengte van een limo, maar we kunnen met zijn vijven er wel met gemak in. Misschien zou ieder zelfs een eigen bankje kunnen hebben.

Freetown is voor ons al een enorm verschil met Koidu. We hebben op de heenweg helemaal niks van Freetown gezien, alleen de luchthaven die buiten de stad ligt. Nu landen we midden in de stad. Het verkeer is hier 1000x drukker dan het in Koidu is. Overal rijden auto’s en ook nog steeds heel veel motoren. Er wordt hier ook kwistig getoeterd, dus het is een gezellige kakofonie van geluiden. De wegen zijn in de stad wel een stuk beter, gewoon asfalt.
We rijden langs een soort van straat markt (vlak onder het bordje ‘no street trading’…), waar het krioelt van de mensen. Veel sight’s from a moving car again.
Zicht op Freetown vanuit de heli
In Freetown wordt heel veel 'reclame'
gemaakt voor ebola preventie
Freetown vanuit de heli, sloppen en
'normale' huizen
We worden naar de Jam Lodge gebracht. Waar de mensen vergeleken bij de mensen van de lodge in Kono ineens een stuk service gerichter zijn. Ze vertellen ons dat ze ons naar een andere lodge ook van hen willen brengen, want dan kunnen we bij elkaar blijven, met daarbij heel veel vragen of wij dat echt wel oké vinden. Nou ja wat ons betreft geen probleem, as long as we can stick together, we rijden richting een ander stukje van de stad. Waar ons hele mooie kamers staan te wachten. En bedden met matrassen zonder springveren. Dit gebouw van de Jam Lodge is niet zo groot, dus wij zijn de enige gasten op dat moment. Ze hebben ook prima werkende tv’s dus zo pik ik alvast een stukje Nederlands nieuws via BVN en schakel daarna over voor een stukje Ebola TV. Dit is een tv kanaal geheel gewijd aan het verspreiden van informatie over ebola. Erg interessant om te zien hoe ze dit tv kanaal gebruiken om mensen te informeren. En vooral ook om de mensen te voorzien van de juiste informatie. Met allerhande stellingen die dan goed of fout zijn. Gelukkig weet ik alle antwoorden. Dat ebola bijvoorbeeld niet te genezen is met zoutwater. En dat je vooral geen bush meat moet eten.
Dit was de stapels Leones van 1 avondje uiteten
Voor het avondeten was het plan richting het strand te gaan om daar te eten met als uitzicht de ondergaande zon. Na een mailtje van een van de PIH coördinatoren veranderen we dit plan, om naar een restaurant te gaan, met uitzicht op zee. We spreken daar af met Chris (van de CCC’s zie een van de eerdere blogs) en Trien een vriendin van Pieter die ook Freetown is. Het eten is heerlijk en de avond vliegt voorbij.

In Freetown wordt het meeste afval
geloosd in de 'droge' riviertjes
Via PIH hebben we ook een driver gekregen die ons dinsdag overdag gaat rond rijden. Dit blijkt Abas met de VIP Limo. Na een mooie route door Freetown gaan we via een bank (onze Leones waren inmiddels aardig opgeraakt) naar de big market. Een grote markt die een bezoekje waard zou zijn. Daar binnen blijkt het vrij uitgestorven (op de verkopers na, wat we toch ietwat vreemd vinden, maar ja misschien kwamen we wel niet op een gangbare tijd). Op de bovenverdieping verkopen ze allerlei Afrikaanse stoffen, jurken, tassen, beeldjes en andere prularia. Ze willen ook gewoon heel graag alles aan je verkopen. Vooraf hebben we al afgesproken dat we op zijn minst met zijn tweeën bij elkaar blijven. Er wordt ons van alles in de handen gedrukt en bij elk kraampje moeten we toch echt even kijken naar dit, dat, zus of zo. En zoals dat bij een echte Afrikaanse markt hoort moet er ook onderhandeld worden. De eindconclusie: laten we zeggen dat we sommige verkopers aan aardig wat Leones hebben geholpen.

Do I need to say more?
Na het bezoek aan de markt gaan we richting river #2. We hebben even getwijfeld of dit wel een strand zou zijn, maar via meerdere mensen werden we verzekerd dat dit het mooiste strand in de omgeving was. Nou ja joh als een rivierstrandje, beach wordt genoemd, dan klopt het toch ook wel weer dat een zeestrand, river #2 heet. En wauw wat een mooi strand lag er daar op ons te wachten. In tegenstelling tot Scheveningen op de eerste zomerdag, was dit strand enorm rustig. Slechts een stel witneuzen, een paar Aziaten en wij. Oh en dan vergeet ik nog een stel honden en wat buurtkinderen. Een stukje lopen langs het strand staan een paar kleine hutjes. Op het stuk waar wij zaten stond iets verder ook een oud lodge achtig iets. We hebben erover gehad om het maar over te kopen en daar te blijven, onze visa verloopt toch pas eind april.
Niet geheel verbazend wordt er vrijwel meteen een winkel om ons heen gebouwd, van allerhande koopwaar. Waar enkele teamleden zich tegoed doen aan nog meer inkopen. Ach ja die Leones moeten toch op voordat we het vliegtuig in stappen.
Groepsfoto samen met Abas en Trien
Het zeewater is heerlijk van temperatuur dus we rennen er zo in. Het zand is wit, de zee blauw en als je landinwaarts kijkt zie je de mooie groene heuvels/bergen (ik heb ze niet gemeten dus ik durf niet te zeggen in welke categorie ze thuis horen…)
Na heel veel zwemmen, zonnen, kletsen en zooi kopen gaan we weer met onze ‘limo’ richting de lodge. Daar zijn ze zo vriendelijk dat ze wel wat te eten voor ons willen koken. Dus eten we dit keer voor de variatie een heerlijk stukje vis met een berg rijst (of misschien was dit ook gewoon wel een heuvel ;)). Dus nu voorlopig even geen kip en rijst meer.

We pakken voor de laatste keer onze tassen in en vertrekken dan om 22:00 richting de ferry die ons de baai overzet naar de kant van het vliegveld. En best hobbelige tocht over de zee. Daarna worden we gedirigeerd in een busje dat ons naar het vliegveld rijdt. Daar halen we de koffers op die met een ander bootje waren vervoerd. Er komen dan meteen ook weer allerlei mannetjes om ons heen staan die ons een trolley aan willen smeren, maar we hebben ons lesje toen we aankwamen inmiddels wel geleerd en we zeggen resoluut en niet al te vriendelijk dat we die honderd meter ook echt wel kunnen lopen met de koffers. Na het inchecken van de koffers en de douane, zitten we nu braaf te wachten. Of nou ja zitten, behalve dat ik al zittend deze blog aan het tikken ben, liggen mijn mede K3’ers allemaal languit op bankjes te slapen. (ik heb foto's gemaakt als bewijs, maar die behoud ik als chantage materiaal, you never know wanneer dat nodig is).

Met een half oog kijk ik af en toe even of ze er allemaal nog liggen. Nu kan het nog. Op het moment van schrijven van dit blog: Over twaalf uur zijn we officieel geen team meer. Lieve mede k3’ers wat heb ik genoten dat ik dit avontuur met jullie mocht beleven. Naast dat Sierra Leone voor altijd een plekje in mijn hart krijgt, hebben jullie dat ook. En nu ga ik nog even heel hard er niet aan denken dat het avontuur echt nog maar twaalf uur duurt.

Op het moment dat ik de kans heb dit bericht te posten, zijn we weer veilig geland en zit ik gewoon weer thuis met super snel internet, wat een luxe! Ik denk dat er nog wel een allerlaatste afsluitende blog volgt op deze (de vraag is alleen nog even wanneer), door Katja of door mij en dan komt er vrees ik toch ook een eind aan de blog.

1 opmerking:

  1. Respect! Niet alleen voor je blog, maar voor je hele avontuur en voor alles dat jullie gedaan hebben.

    BeantwoordenVerwijderen