Getting around, sights from a moving car

De officiële teamfoto

Elke dag is het weer je ogen uitkijken ’s ochtends en ’s avonds tijdens de autorit van en naar het lab. De wegen blijven even hobbelig. Maar inmiddels hebben we al een tijdje een vaste auto en vaste driver. Al zijn er wat twijfels of dat de auto het vol gaat houden al die tijd dat wij er nog zijn. Onze driver is Mohammed, een klein mannetje met 1 missende voortand. Hij zit achter het stuur zoals je oude omaatjes het ook wel ziet doen, net met zijn hoofd boven het stuur uit. Vandaag op de terugweg was hij uitgebreid aan het vertellen. We reden langs zijn 'baas’ of in ieder geval langs degene die de auto’s aan PIH verhuurd. Wat er het nut van was ontbrak mij even, want we hebben even naar hem gezwaaid en we waren weer weg. Daarna kwamen we via een andere route weer op de hoofdweg en kwamen we ook langs zijn huis, maar welke dat nu precies was werd mij dan ook weer niet helemaal duidelijk.

De verkeersregels in Sierra Leone zijn voor mij nog steeds compleet onbegrijpelijk. Door de kuilen zwalken de auto’s van links naar rechts over de weg, daarbij de vele motoren ontwijkend. De ratio auto:motor schat ik op 1:10. Mohammed rijdt ons regelmatig rond met de waarschuwingslichten aan, maar toch ook weer niet altijd. De auto’s seinen of zetten voortdurend hun groot licht aan en uit. Het liefst vlak voor je neus, compleet oogverblindend. En ook wordt iedereen aan de kant getoeterd en af en toe dan toch ook weer naar een bekende getoeterd. En soms wordt er volgens mij dus ook gewoon getoeterd om het toeteren.

Een van de diamand offices, onderweg

Ik ben nog steeds erg benieuwd wat voor afstand we nu afleggen van het lab naar het hotel. Door het gehobbel rijden we nooit erg hard, maar het lijkt toch ook wel een behoorlijk afstand. Gelukkig is er altijd wel wat te zien. Onderweg komen we langs vele huisjes, kleine winkeltjes langs de kant van de weg, marktjes met allerlei spullen. De schoenen worden bijvoorbeeld aan elkaar hangend uitgestald. En plekken waar allerlei waar wordt gemaakt, complete bedden en andere meubels, maar ook potten en pannen van ijzer. Alles wordt aan de straat uitgestald en soms lijkt het of bijna iedereen wel iets verkoopt. Wanneer het tankstation wordt gevuld staat er spontaan een mega mensenmassa die allemaal diesel nodig hebben. 

Ook buiten het stadje en dorpjes zijn er voortdurend overal activiteiten. Voornamelijk vrouwen maar ook mannen bij de waterpompen om water te halen. Een deel gaat in jerrycans en veel ook in de vrolijk gekleurde plastic emmers en teilen. En dat alles wordt op het hoofd en zonder vast te houden met handen vervoerd naar plaats van bestemming. Zelfs jonge kinderen hebben we al zo zien lopen. En ergens op een gegeven moment zelfs drie mannen met grote stapels lange dunne boomstammen. Deze werden overigens wel ondersteund doormiddel van hun handen. Maar ik kan het me niet voorstellen dat je je spullen op je hoofd draagt.

Op straat zien we ook erg veel kinderen van alle leeftijden, op dt moment zijn de scholen namelijk nog niet begonnen. Als het goed is gaat er een deel half maart open, ik geloof de secondary schools en dan eind maart ook de primary schools. Rondom het lab zijn ook altijd wel kinderen te vinden. Langzaam aan beginnen we ook hun namen te leren, de onze leerde ze al heel snel. Dus we horen vaak als we uit het kantoortje komen en dan dus op redelijke hoogte boven onze afscheiding uit komen van verre al onze naam. Maar wat lijken ze op elkaar. En wat zijn de jongste kinderen schattig. Vooral Edward en Cuncu  zijn heel mooi om te zien.

Ook lopen er veel dieren rond. Veel honden, maar weinig variatie in het soort, het lijkt allemaal op elkaar. Ook bij de Wellbody loopt altijd een hele lieve hond rond genaamd Ponomo. Verder heb ik sporadisch een paar kittens gezien. En een heel aantal bokken en schapen veel ook met kleintjes. En veel kippen en kuikens. Al die dieren scharrelen allemaal vrolijk rond tussen alle andere activiteit en zoeken tussen het slingerende afval naar wat voedzaams.

Huisje in wording

Bakstenen bakken

Ook om het lab heen is allerhande activiteit achter onze container bouwen ze langzaam aan een huis. Kono 1 en 2 zullen het vast herkennen. Deze zondag hebben ze heel actief staan bouwen en bakken, maar de andere dagen lijkt er niet altijd wat te gebeuren. De bakstenen worden in de openlucht gebakken. Op een hoopje stro, gooien ze aarde en met wat water maken ze er modder van smeren dit wordt in een mal gestort. Er licht momenteel een grote voorraad te drogen. De stenen moeten dan naar een dag worden omgedraaid en de dag daarna kunnen ze worden ingemetseld. Zie foto’s.

Foto gemaakt op zondag
normaal zit het hier helemaal vol

Op zondag is de Wellbody Clinic gesloten dus is er daar niet zoveel activiteit. Van de week hoorde we van een van PIH mensen dat de kliniek een van de weinige gratis klinieken in de omgeving is. En elke ochtend behalve zondag zitten er dus altijd een heel hoop voornamelijk vrouwen en kinderen te wachten op medische zorg. Op onze eerste dag, vers uit de helikopter kregen we er ook een rondleiding. Ik vrees dat we er niet heel veel van hebben onthouden. Wat mij voornamelijk bij is gebleven zijn de stapels en stapels dossiers. Ze hebben er zelfs een klein lab. Ik heb het nog niet heel goed gezien, maar ik geloof dat onze labcontainer er riant bij is.

Kono provincie kaar

Op het kantoortje bij het lab hebben we een kaart hangen van de Kono provincie, waar we ons in het hotel nu precies op die kaart bevinden durf ik niet met zekerheid te zeggen. We rijden elke dag in ieder geval dwars door Koidu. Maar het is wel een hele handige kaart om op te zoeken waar de patiënten monsters vandaan komen. De Kono provincie is opgedeeld in meerdere chiefdoms en op de aanvraagformulieren worden die ook vermeld. En aangezien ook hier de handschriften net als in Nederland niet altijd even duidelijk zijn spieken we ook regelmatig even op de kaart.

Blogmijlpaal we zagen net dat er al 2000 pageviews zijn sinds het begin van de blog. We voelen ons erg populair ;)