Menthol mission

Onze wereld beperkte zich tot nu toe tot in een fourwheeldrive (FWD) de hekken van de Diamond Lodge uitgereden worden, de wondere wereld om ons heen te bekijken vanuit het hobbelende reusachtige vehicle van driver Mohammed waar al eerder naar gerefereerd werd in deze blog, en weer uitgelaten worden in de achtertuin van de Wellbody Clinic, waar onze labcontainer staat. Dat was wel even genoeg zo met al die indrukken, maar de drang om de omgeving om ons heen te verkennen wordt groter.  Ook omdat we steeds meer zien van Koidu. En ja, er is ook een supermarkt, dat wisten we al van onze Kono2 vrienden. Tot nu toe ontbrak de noodzaak om op winkelavontuur te gaan, maar het wc papier op het lab begon op te raken. Verder heb ik nogal heftige warmtebultjes ontwikkeld, eerst alleen op handen en voeten, inmiddels overal. Na twee nachten slapen met die bultjes in de warmte zou ik heel Koidu te voet doorkruisen als ik daarmee het middeltje zou vinden om de jeuk te stoppen. Dus ‘in desperate need for a pharmacy.’ Wel hadden we al eentje gespot onderweg. Dus het plan was om op weg naar het lab naar de pharmacy en de supermarkt te gaan, maar onze nieuwe driver Shaqu weet dat de winkels nog niet open zijn, en dat het andere team “altijd” rond 9 uur op weg ging naar de supermarkt. Dus dat spreken we ook af. We starten goed deze ochtend. Onze nieuwe driver heeft airco, goede vering, discomuziek, en hij rijdt als een tierelier. Deze willen we wel vaker! Bij aankomst starten we snel op met chloor maken en glovebox schoonmaken, dan hebben er drie van ons tijd om nog vóór ‘fuithapje’ op stap te gaan.  Stephanie, Martine en ik gaan met driver Shaqu naar de pharmacy aan de hoofdstraat, waarvan ik nog steeds niet weer hoe die heet . De pharmacy wordt gerund door een Indier, en ze verkopen vooral veel telefoons. Helaas, geen mentholpoeder. Shaqu rijdt ons verder de wirwar van zandstraten in want hij weet nog een andere pharmacy. Buiten dat het kleine etablishementje dicht is, ziet het er ook niet erg hoopgevend uit. Iedereen om ons heen wil gaan bellen voor de eigenaar om de shop te openen, maar wij besluiten dat we wel in de supermarket gaan kijken. Die winkel is groter, en ervoor zit een arme stumper gehuld in vodden, een jongen nog, gehandicapt aan zijn benen.  In de supermarket zijn niet erg veel mensen. Eigenlijk alleen wij en wat personeel achter de counters, die deels voor de overvolle schappen staan die tot de nok gevuld zijn met spullen. Het is er donker, een beetje een winkel uit een Harry Potter verhaal. De eigenaar is ook weer een soort witneus, mogelijk een Rus? We herinneren ons dat Shaqu deze man een kwartier geleden nog bijna van zijn sokken had gereden en vervolgens erg moest lachen. ‘Omo,” wist hij ons te vertellen. Kennelijk kun je als ‘omo dus in Koidu wel een business runnen. Dat leer je dan maar weer.

Na enige speurwerk van Martine blijkt er achter de diverse merken shampoos die allemaal even stoffig zijn, zich twee merken met wat mogelijk mentholpoeder zou kunnen zijn te bevinden. Ik koop ze beiden. Ook vinden we op een van de vele counters een eenzame coffee beker, die gaat mee voor het lab. Verder water, wc papier, wat reepjes, plastic bordjes en mesjes, en enkele blikjes cola en 7-up. Een blikje cola voor Shaqu en een zakje water en een reepje voor de stumper buiten de deur. Hopla, 300.000 leones. Wat????? Stephanie denkt in een vlaag van verstandsverbijstering dat we net op kosten van PIH voor $200 geboodschapt hebben, maar $60 voor deze paar boodschapjes is voor mij toch ook een schok.

In ieder geval, menthol mission geslaagd, en we zijn nu doorgewinterde Koidu gangers.

Terug op het lab blijkt Pieter een emmer ijskoud water voor mij te hebben gemaakt. Eerst zijn “Pieter’s cool(e) box”  voor het koud vervoeren van enzym naar het lab, nu weer zo’n wonder van inventiviteit: de koudeblokken uit de vriezer in de emmer met lauwwarm water maken het heerlijk ijzig.  Het ijsbad is een zegen, morgen weer.

Martine is zo lief mij haar geaircoode kamer te geven voor een paar nachtjes, om de warmtebultjes rust te geven en weer te kunnen slapen. En dat werkt ook. De volgende uitdaging is om de airco in mijn eigen kamer gemaakt te laten krijgen. Want die hangt er gewoon, maar is waarcshijnlijk nog niet aangesloten, dat is het frustrerende. Een nacht in de koelte, wat een luxe....