Happy shower

Driver Mohammed

Afgelopen zondag een zondagje met zijn drieën: Stephanie, Martine en ik bemannen (of bevrouwen of course) het lab. Katja en Pieter gaan met Chris naar 1 van de CCC's (community care centers) (en natuurlijk komt daar ook nog een blog over, afhankelijk van de snelheid van het internet staat die er misschien wel eerder op als deze). Dus we hadden ineens heerlijk veel ruimte in de auto. We zijn inmiddels geswitched naar een iets degelijker model auto, met vering, een werkende cd-speler en airco. Ook is Mohammed niet altijd meer onze vaste driver, want we worden nu ook af en toe gereden door Shaku. Dat verschil in driver scheelt ons als snel 10 minuten (en een heel hoop gehobbel) per enkele reis.

Terwijl ik het eerste deel van dit stukje schrijf zitten we ergens midden in het opstart proces, de overnacht PCR is uitgelezen en zo goed als verwerkt. De glovebox glimt weer, het chloorwater is gemaakt en staat geduldig te wachten om gebruikt te worden.

De mooie rode grond gezien vanuit de auto

Inmiddels hebben we de laatste positieve patient uit de ETU gisteren negatief verklaard (hij was voor het eerst positief gevonden door het vorige team, dus hij heeft een behoorlijke tijd doorgebracht in de ETU, ik geloof zo’n drie weken) en vandaag mag hij naar huis. We zijn welkom op de Happy Shower. Dit is een soort van feestelijke ceremonie die alle ebola survivors krijgen wanneer ze de ETU verlaten. Vooralsnog staat deze op een voor ons heel onhandig moment gepland. 11:15. Dat is meestal de tijd dat de ETU bloedjes ergens in de glovebox verwerkt worden en de swabs worden bezorgd. Maar we gaan ons best doen om toch in ieder geval iemand van ons het mee te laten maken. Dit zou weleens de enige kunnen zijn die wij gaan meemaken. En natuurlijk zijn we dan net vandaag maar met zijn drieën. Mohammed (niet de driver, maar een naamgenoot) heeft inmiddels het fruit gebracht, al waren er niet zoveel bananen liet hij weten, op zondag zijn veel dingen lastiger te verkrijgen. De kerk is opgestart wat voor een zacht achtergrond geluid van zingende mensen en muziek zorgt. Ze doen niet aan half werk dus de mis duurt hier zo’n 4 uur.

Happy van de Happy Shower

Tegen het einde van ons fruithapje zien we de motor vanuit het Governement Hospital aankomen. Ze brengen ons vandaag 11 swabs, en meteen komt er ook een van de ETU mannen aan met de bloedmonsters 4 stuks. Een hele bulk in 1 keer. Voor ons wel fijn want zo hebben we net wat meer vrijheid om naar de happy shower te kunnen gaan. Martine en ik staan zo goed als klaar om te beginnen met de bloedmonsters als Stephanie ons roept om te zeggen dat we nu moeten gaan als we de happy shower niet willen missen. Het is dan nog slecht 10.30. We proberen zo snel mogelijk uit onze PPE te komen om dan vervolgens een plastic labjas aan te doen en de binnendoor route naar de ETU te nemen. Daar aangekomen blijken we het grootste gedeelte helaas al te hebben gemist. De ebola vrij verklaarde patient staat klaar om in de auto te stappen en te gaan. Ik kijk bij een van de mensen die ook in de diamond lodge logeren een stukje van een filmpje waarop mensen staan te dansen in full PPE, een mooi gezicht. Al krijg ik het er al warm van als ik eraan denk. Wij zweten ons namelijk al een ongeluk in onze scrubs met daarover heen een plastic labjasje laat staan dat je in een compleet plastic pak daar staat te dansen. We kletsen nog even wat met Sabine (SMO) en wat andere medewerkers. Twee lokale verpleegkundigen laten weten dat ze het echt enorm waarderen dat we daar zijn om te helpen bij de ebola response. Even later hobbelen we weer vrolijk terug richting lab, want er liggen immers nog 15 samples op ons te wachten.

Uitstalling lokaal voedsel, let vooral op de bitter balls links

De dag wordt verder bloed monsters inzetten, lunchen, swabs inzetten. Daarna is het uitslagen verwerken en wachten op eventueel nieuwe monsters. Na een belletje met de ETU blijken er vanuit daar geen meer te komen en kunnen we langzaam aan gaan opruimen en kunnen we een keer soort van echt vroeg naar huis. Ik geloof dat het 17.50 of iets rond die tijd dat het was.

Onderweg blijkt dat de weg naar ‘huis’ aardig wordt gerepareerd. Wat hier betekent dat de enorme gaten gevuld worden met zand (geen idee of dat ze er nog wat mee doen om het beter te laten plakken). Zodoende rijden we het laatste stuk ineens met 60km/h over de weg. Mohamed glundert, we denken dat hij al lang niet meer zo hard heeft gereden.

De tijd voor het avondeten besteden we aan het aanhoren van de verhalen van het bezoek aan de CCC, erg interessant. 

Inmiddels zitten we compleet geïnstalleerd met onze nieuw geadopteerde Amerikaanse huisjesgenoot Craig, aan de laatste aflevering van Game of Thrones seizoen 1. Dat betekent dat we in 2,5 week het eerste seizoen er door heen hebben gejast. Inmiddels is het een soort van vaste prik om elke avond 1 tot 2 afleveringen te kijken, languit op de bank voor de tv in huisje zes. Het doel is geloof ik om tot en met seizoen drie te kijken voordat we weggaan. Ik persoonlijk snap er na 1 seizoen nog steeds helemaal niks van, welke koning nu van welk land is en wie er nu precies familie van wie is en waarom ze in hemelsnaam van iedereen het hoofd af moeten hakken. En dan schijnt het ook nog zo te zijn dat tegen de tijd dat ik het waarschijnlijk snap dat iedereen die er nu toe doet dan al uitgemoord is. 

Zeer mooi soort sprinkhaan (?)
als iemand weet wat het is laat het ons weten!

Sinds eergisteren zijn we ook over de helft van onze tijd in Afrika. Heel raar om te bedenken dat er al een nieuw team klaar staat om volgende week woensdag te vertrekken en dat wij dan een week na hun aankomst weer terug de Nederlandse kou in mogen. 

Hier in Sierra Leone begint wanneer wij vertrekken het regenseizoen, zondagavond hadden we daarvan alvast een voorproefje. Donkere luchten trokken over het land tijdens het avondeten. Vervolgens trok de wind aan en kwam er onweer en even later ook regen. Op de daken van de huisjes klinkt het alsof er enorm veel naar beneden komt, maar als ik in de regen ga staan (gewoon omdat het kan) blijkt het allemaal nog wel mee te vallen.

Maandagochtend blijkt dat de regen en de wind ook wel een beetje rondom de container heeft huis gehouden. Onze gebruiksvoorraad handschoenen op de plank onder de overkapping heeft de volle laag gehad. En ook onze schorten die daar hangen zijn van hun haakjes in de modder gewaaid, nou ja dan maar starten met schone haarnetjes, mondkapjes en schorten, kan ook geen kwaad. En meteen een les om voortaan even dat soort spullen toch op een andere plek op te bergen aan het einde van de dag. De voorraad is immers niet eindeloos.

Africa Map

Naar idee van Pieter hebben we gisteren de lokale kinderen Afrika op de zijkant van de container afzetting laten tekenen. Zo kunnen ze ook al gaan ze nog niet naar school toch nog even hun topografie oefenen. En het ziet er ook nog eens heel leuk uit. Ze hebben het eromheen ook nog versierd met allerlei tekeningen, een vrolijk gezicht.

Nu ik deze blog aan het afmaken ben is het alweer dinsdag. Nou ja zo is er toch net weer wat meer te vertellen, over de dagen die toch heel veel op elkaar lijken. En kan er weer een stukje worden opgeplakt aan de wand van de koffiekamer van het laboratoriumcentrum in het Meander Medisch Centrum. We kregen van de week een foto via de whatsapp, Martine en ik vonden het erg leuk om te zien! De foto’s bij de blog en ook bij de meeste vorige zijn trouwens allemaal van Martine!

We vinden het sowieso erg leuk om alle reacties op de blog te horen via allerlei kanalen!