Week 4; it’s an NGO world

Vandaag zijn we hier 4 weken, en we zullen zeer spoedig afgelost worden door team Kono4. Inmiddels zijn we hier zo ingeburgerd dat het moeilijk voor te stellen is dat het nog maar 4 weken is dat we hier zijn. Hoewel je als labteam er niet altijd helemaal bijhoort, zo blijkt af en toe. Maar voor daarover uit te wijden eerst even een schets van welke welzijnsorganisaties hier zoal actief zijn:

onze wereld voor nu even: Koidu town

 Wij vallen hier in SLE onder Partners in Health, een Amerikaanse organisatie die als één van de weinige NGOs (Non Govermental Organisations) hier langere tijd wil blijven om te investeren in het health care system.  Hun motto is : “We go, we make house calls, we build health systems. We stay.” En dat alles doen ze in nauwe samenwerking met de locals. De Wellbody Clinic waar wij tegenaan zitten met onze container wordt ook door hen ondersteund. PIH heeft zo’n beetje de hele Diamond Lodge vol met artsen, verpleegkundigen, en logistieke mensen, ik schat zo’n 30. In onze lodge zit dan ook nog de WHO; CDC (weliswaar geen NGO)s niet meer in de regio op dit moment.

Dan is hier actief het Rode Kruis (IFRC, kostte mij enige tijd voordat ik wist dat dat hetzelfde was), die de ETU besturen. Die zitten in Uncle Ben’s Lodge, zonder airco en met iedere avond vette deep fried chicken. Dan boffen wij maar.

Een grote speler hier is World Vision. Die zorgen volgens mij vooral voor voedsel en spullen (matrassen) voor alles wat met de Ebola Respons te maken heeft, zoals wanneer mensen in quarantaine zitten. Unicef doet dat ook. Het Rode Kruis en Unicef gaan op korte termijn vertrekken uit de regio, al is dat allemaal nog wel wat vaag.

Special guest ontvangen in ons container lab

PIH is binnen ons gezichtsveld de enige die hier lange termijn planning maakt. Het is de bedoeling dat ons lab ook onderdeel gaat uitmaken van die lange termijn planning, al is dat natuurlijk van heel veel factoren afhankelijk zoals geld en politiek. Wij hoeven daar als labteam niet mee te dealen, dat doen onze bazen in R’dam. Wat voor ons wel heel leuk is dat we wel mee mogen denken over hoe het lab bij zou kunnen dragen hier in de regio. We hebben al met diverse mensen goede gesprekken hierover gehad (zie ook ons uitje naar de CCC Kayima en het labje aldaar). Dan merk je ook echt hoe je kennis en inbreng gewaardeerd wordt, al is het soms moeilijk te snappen voor niet-lab mensen waarom we niet meteen met een nieuwe test kunnen beginnen als daar vraag naar is. Dat leggen we dan geduldig uit. Het feit dat hier meestal dingen niet zo snel gaan helpt wel in het uitleg geven daaraan :) Overall is iedereen erg onder de indruk van de snelheid en efficiency van ons lab. De contacten en lijntjes verlopen goed en prettig. En ik ben Nederlands genoeg om mijn ongenoegen te uiten als we op een avond rond 7-en thuiskomen in de Lodge (wij zijn altijd als laatste binnen van PIH) en er blijkt een algemene vergadering te zijn voor de hele PIH staff, pontificaal midden in de centrale ruimte, waar wij niets van wisten. De opper PIH man, een zeer vriendelijke Amerikaan, komt dat ter ore en hij put zich later op de avond uit in duizend excuses, het zal niet weer gebeuren, natuurlijk horen wij er als labteam ook bij. Dat ze dat maar even weten :)

Pieter mixing with the other PIH people

Om er helemaal bij te horen zijn wij druk bezig met het kweken van de zgn “NGO arm”: een half gebruinde arm door constant met één elleboog uit het opengedraaide raam van je NGO FWD (fourwheeldrive) te hangen. Met sunblock 30 lukt dat bruinen nog niet zo goed, dus voorlopig duiden wij deze ‘window wide open’ positie aan met “African airconditioning”. Waarbij opgemerkt moet worden dat er vlgs de training bij Save je natuurlijk nooit zo mag rijden, alles moet op slot dus ook de ramen. Maar dit is onze voornaamste (en legale) bron van onder de mensen zijn. ‘White man’ roepen de kindjes, of soms ‘white woman!’

voor het eerst hardlopen buiten de gates om 7 uur s' ochtends

Zeker de helft van de FWDs en busjes die we tegenkomen onderweg kennen we inmiddels. En waar Pieter en ik de eerste keer op het terrein van Kono Government Hospital nog totaal verloren ronddoolden, lopen we er nu rond en worden we aan alle kanten begroet door onze NGO en DERC vrienden. Jaja, we horen er helemaal bij :)

Dus tijd om te gaan, en het stokje over te dragen. Tijd voor een volgend team om zich te bewijzen en na een week of 4 van al je next best friends te horen dat het zo jammer is dat we weggaan, Oh no, you guys were such a wonderful team, we’ll miss you guys!!!

Maar ons avontuur is nog niet helemaal voorbij. Daarover later meer lieve trouwe blogvolgers.